گوگوش(شب من پنجره ای بی فردا)

 

 

 

 

 

 

شب من پنجره ای بی فردا

 

روز من قصه تنهائیها

 

 

 

 

 

مانده بر خاک و اسیر ساحل

 

ماهیم ماهی دور از دریا

 

 

 

 

 

هیچکس با دل آواره من

 

لحظه ای همدم و همراه نبود

 

 

 

 

 

هیچ شهری به من سرگردان

 

در دروازه خود را نگشود

 

 

 

 

A2

کولیم خسته و سرگردانم

 

ابر دلتنگ پر از بارانم

=

 

 

 

 

 

 

 

 

پای من خسته از این رفتن بود

 

قصه ام قصه دلکندن بود

 

 

 

 

 

دا به هر کس که سپردم دیدم

 

راهش افسوس جدا از من بود

 

 

 

 

 

صخره ویران نشود از باران

 

گریه هم عقده ما را نگشود

 

 

 

 

 

آخر قصه من مثل همه

 

گم شدن در نفس باد نبود

 

 

 

 

 

روح آواره من بعد از من

 

کولی دربدر صحرا هاست

 

 

 

 

 

میرود بیخبر از آخر راه

 

همچنان مثل همیشه تنهاست

A2